تحیر سوخت پروازم فسردن کرد پامالم

به زیر آسمان در بیضه خون شد شوخی بالم

نه پروازم پر افشانی ، نه رفتارم قدم سایی

غباری در شکست رنگ دارم ، گردش حالم

تمنایی نمی دانم ، تو لایی نمی فهمم

جبین ناله ای بر آستان درد می مالم

شرار بی دماغم رنج فرصت برنمی دارد

چه امکانست سازد عمر پامال مه و سالم

تب شوقت چه آتش پخت در بنیاد شمع من

که شد سرمایهٔ هستی سراپا حرف تبخالم

ز درد نارساییهای پروازم چه می پرسی

چو مژگان در ازل این نامه واکردند از بالم

نوای درد دل نشنیده اند آخر درین محفل

شکستی کاش می شد ترجمان رنگ احوالم

ز وضع خامش من حیرت دیدار می جوشد

ادب سازم نفس می کاهم و آیینه می بالم

خمار وصل و خرسندی بجوش ای گریه تا گریم

اسیر عشق و بی دردی ببال ای ناله تا نالم

ندانم گل فروش باغ نیرنگ کی ام بیدل

هزار آیینه دارد در پر طاووس تمثالم